Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku życzy cały zespół Kancelarii J&N!
Organ ma obowiązek uzasadnić wyznaczenie obszaru analizowanego w minimalnym zakresie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z 15 marca 2016 roku o sygn. akt II SA/Ol 135/16 rozstrzygnął kwestię dotyczącą uzasadnienia przez organ wyznaczenia minimalnych granic obszaru analizowanego przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy.
W przedmiotowej sprawie wystąpiono z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, budynku gospodarczego i garażu.
Wójt wydał decyzję o odmowie ustalenia warunków zabudowy wskazując, iż inwestycja nie spełnia części przesłanek z art. 61 ust. 1 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2015, poz. 199 t.j.; dalej jako: u.p.z.p.) o treści:
„Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.”.
Studium nie ma wpływu na odszkodowanie za obniżenie wartości nieruchomości
W dniu 20 września 2016 roku Sąd Apelacyjny w Gdańsku wydał wyrok w sprawie o sygn. akt I ACa 821/15 rozstrzygający kwestie odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia lub zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz mocy prawnej studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
W przedmiotowej sprawie powodowie żądali od gminy odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości w związku z wejściem w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ich roszczenia były oparte na art. 36 ust. 3 i art. 37 ust. 1 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: u.p.z.p.):
„Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.”;
„Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 3, oraz wysokość opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4, ustala się na dzień jej sprzedaży. Obniżenie oraz wzrost wartości nieruchomości stanowią różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a jej wartością, określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu, obowiązującego przed zmianą tego planu, lub faktycznego sposobu wykorzystywania nieruchomości przed jego uchwaleniem.”.
Ustalenie wartości majątku spadkowego dla celów obliczenia zachowku
Sąd Najwyższy w wyroku z 2 lutego 2017 roku o sygn. akt I CSK 260/16 wskazał, iż ustalając wartości składników majątku spadkowego dla celów obliczenia roszczenia z tytułu zachowku należy przyjąć ceny z dnia orzekania o zachowku.
Ponadto Sąd Najwyższy podkreślił, że dziedziczność posiadania oznacza dziedziczenie określonej sytuacji prawnej, w jakiej w chwili otwarcia spadku znajdował się spadkodawca.
W opisywanej sprawie Sąd ustalił, że spadkodawca w chwili śmierci był samoistnym posiadaczem nieruchomości przez okres 29 lat i 6 miesięcy. Testamentem sporządzonym w formie aktu notarialnego ustanowił swoją żonę jedyną spadkobierczynią. Po śmierci męża, kobieta wstąpiła do postępowania o nabycie prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie, które to zakończyło się postanowieniem stwierdzającym, a następnie sprzedała nieruchomość.
Syn spadkodawcy złożył pozew o zachowek przeciwko spadkobierczyni.
Wysokość należnego zachowku wynika z art. 991 § 1 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.):
„Zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek)”.
Podstawa prawna wygaśnięcia decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 lipca 2016 roku o sygn. akt II OSK 2350/15 rozstrzygnął problem budzący wątpliwości wśród inwestorów oraz właścicieli nieruchomości dotyczący stosowania odpowiednich przepisów prawa w odniesieniu do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę.
W przedmiotowej sprawie właściciel nieruchomości zawarł z inwestorem umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości, której przedmiotem było między innymi upoważnienie do dysponowania nią na cele budowlane. To umożliwiło inwestorowi uzyskanie decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę budynków. Umowa przedwstępna wygasła, po czym właściciel nieruchomości wniósł o stwierdzenie wygaśnięcia pozwolenia na rozbiórkę na podstawie art. 162 § 1 pkt 1 i pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako: K.p.a.).
Organ wydał decyzję, w której odmówił stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę, argumentując to tym, iż nie zaszła przesłanka z art. 37 ust. 1 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (dalej jako: Pr.bud.), tj. nie doszło do nierozpoczęcia rozbiórki przed upływem 3 lat od dnia, w którym decyzja o rozbiórce stała się ostateczna.