Sąd Najwyższy wyrokiem z 10 sierpnia 2017 roku o sygn. akt I CSK 10/17 orzekł, iż klauzula wyłączająca możliwość zastrzeżenia kar umownych zawarta w postanowieniach umowy deweloperskiej jest niedozwolona prawnie.

W omawianej sprawie Sąd Okręgowy uwzględniając powództwo nabywców lokalu uznał za niedozwolone postanowienie wzorca umowy deweloperskiej wyłączające możliwość zastrzeżenia kar umownych o treści „Strony postanawiają nie nakładać wzajemnie kar umownych dla stron udokumentowanej tym aktem umowy deweloperskiej” i zakazał pozwanemu deweloperowi wykorzystywania go w obrocie z konsumentami.

Następnie Sąd Apelacyjny, podzielając ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu I instancji, oddalił apelację pozwanego dewelopera.

Od powyższego wyroku deweloper złożył skargę kasacyjną żądając uznania, iż wyżej wskazane postanowienie nie stanowi niedozwolonego postanowienia umownego.

W skardze kasacyjnej pozwany deweloper zarzucał Sądowi Apelacyjnemu nieprawidłową wykładnię art. 483 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.), z której w jego ocenie wynika, iż kara umowna zastrzeżona w umowie deweloperskiej może zabezpieczać jedynie spełnienie świadczenia przez dewelopera. Podnosił przy tym, iż także świadczenia nabywców lokali, takie jak obowiązek stawiennictwa w celu odebrania przedmiotu umowy, podpisania umowy w formie aktu notarialnego, a także przystąpienia do czynności notarialnej, mogą zostać zabezpieczone karą umowną.

więcej

Z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 stycznia 2019 roku o sygn. akt II OSK 848/18 wynika, że podmiot ubiegający się o uzyskanie przymiotu strony w postępowaniu o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz wydanie pozwolenia na budowę musi wskazać przepis prawa, który wyklucza lub ogranicza zagospodarowanie jego nieruchomości ze względu na powstanie nowej zabudowy.

Po upływie blisko dwóch lat od uzyskania przez inwestora decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz wydaniu pozwolenia na budowę, Wspólnota Mieszkaniowa sąsiedniej nieruchomości wystąpiła z wnioskiem do Wojewody o wznowienie postępowania. Wspólnota Mieszkaniowa podnosiła, że bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, co zgodnie z dyspozycją art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako: K.p.a.) stanowi przesłankę wznowienia postępowania.

Wojewoda, mimo iż wznowił postępowanie, odmówił uchylenia decyzji w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz wydania pozwolenia na budowę. W ocenie organu, Wspólnocie Mieszkaniowej nie przysługiwał przymiot strony w ww. sprawie, w związku z tym nie została spełniona przesłanka określona w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda wskazał, że Wspólnota Mieszkaniowa reprezentuje właścicieli nieruchomości sąsiadujących przez drogę z terenem inwestycji. W ocenie organu, Wspólnota Mieszkaniowa we wniosku nie określiła faktów i okoliczności, z których wynikałoby, że jej nieruchomość znajduje się w zasięgu oddziaływania inwestycji (obie nieruchomości dzieli 19 metrów).

więcej