W polskiej procedurze cywilnej obowiązuje zasada „iura novit curia”, zgodnie z którą Sąd zna prawo i nie musi opierać rozstrzygnięcia na podstawie prawnej wskazanej przez którąkolwiek ze stron. Ta zasada doznaje jednak pewnych wyjątków – jeden z nich dotyczący art. 5 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.), został sformułowany w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 lutego 2017 roku o sygn. akt V ACa 445/16.
Należy wskazać, że zgodnie z art. 5 K.c.:
„Nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.”.
Przepis został sformułowany w sposób pozwalający na jego szerokie zastosowanie w sytuacjach, w których wydanie rozstrzygnięcia choć zgodne z przepisami prawa, jest niesprawiedliwie w odbiorze społecznym.
W doktrynie podkreśla się, że art. 5 K.c. nie powinien być wykorzystywany powszechnie przez Sądy, gdyż jest rozwiązaniem absolutnie wyjątkowym i jego stosowanie powinno być ograniczone tylko do sytuacji rażąco niesprawiedliwych.