W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (dalej jako: u.k.s.e.) może pobrać od dłużnika:

• opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia (nie niższą niż 1/10 i nie wyższą niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego), a w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego opłata stosunkowa wynosi 8% wartości wyegzekwowanego świadczenia (nie może być niższa niż 1/20 i nie wyższa niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego);
• opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania (nie niższą niż 1/20 i nie wyższą niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego) w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela lub w sytuacji, gdy wierzyciel w ciągu sześciu miesięcy nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania. W razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 1/20 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Ustawodawca w art. 49 ust. 7 u.k.s.e. wprowadził możliwość złożenia przez dłużnika wniosku o obniżenie wysokości wyżej wskazanych opłat (dalej jako: wniosek).

Przepisy u.k.s.e. i Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (dalej jako: u.k.s.c.) nie przewidują pobrania opłaty sądowej od wniosku.

więcej