Z okazji Świąt Wielkanocnych
składamy Państwu życzenia wszelkiej pomyślności, zdrowia, szczęścia oraz ciepłych i radosnych chwil spędzonych w gronie rodzinnym.

W dniu 30 października 2017 roku Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie o sygn. I ACa 188/17 dotyczącej roszczenia o odszkodowanie przewidzianego w art. 36 ust. 1 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2015, poz. 299 tekst jedn.; dalej jako: u.p.z.p.), zgodnie z którym:

„Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo

2) wykupienia nieruchomości lub jej części.”.

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się zasądzenia odszkodowania na podstawie ww. przepisu wobec objęcia części nieruchomości (ok. 53%) planem miejscowym, który zmienił jej przeznaczenie z celów budowlanych na zieleń urządzoną i wody powierzchniowe śródlądowe.

Rozstrzygający sprawę w I instancji Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił powództwo wskazując, iż nie można uznać, aby dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości przez powódkę na skutek uchwalenia planu miejscowego był niemożliwy lub istotnie ograniczony. Powódka może bowiem w dalszym ciągu realizować swoje zamierzenie inwestycyjne – tj. wybudować dom na swojej nieruchomości, choć z uwagi na obowiązujący plan miejscowy musi on być przesunięty o kilka metrów w stosunku do pierwotnego założenia.

Tym samym, zmniejszeniu uległa powierzchnia nieruchomości, na której powódka może zlokalizować budynek mieszkalny, co zdaniem Sądu Okręgowego w Białymstoku nie uzasadniało możliwości przyznania odszkodowania na podstawie art. 36 ust. 1 u.p.z.p.

więcej

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 23 listopada 2017 roku o sygn. akt I ACa 225/17 rozstrzygnął sprawę dotyczącą roszczenia o odszkodowanie przewidzianego w art. 36 ust. 1 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2015, poz. 299 tekst jedn.; dalej jako: u.p.z.p.), zgodnie z którym:

„Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo

2) wykupienia nieruchomości lub jej części.”.

Powodowie w pozwie powoływali się na niemożliwość korzystania w dotychczasowy sposób z posiadanych przez nich nieruchomości, zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem, z uwagi na ustanowienie zakazu wszelkiej zabudowy.

Dla nieruchomości powodów nie były wydane decyzje o warunkach zabudowy, obowiązywało dla nich wyłącznie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym grunty były położone na terenie oznaczonym jako przebieg drogi krajowej. W poprzednim planie miejscowym nieruchomości były natomiast opisane jako rolne, ale bez zakazu zabudowy.

Sąd Okręgowy w Białymstoku rozstrzygając sprawę w pierwszej instancji uznał powództwo co do zasady, wskazując że sytuacja planistyczna działek powodów przed wejściem w życie planu miejscowego nie uniemożliwiała zabudowy. Co istotne, powodowie korzystali z przedmiotowych działek z zamiarem przeznaczenia ich na cele budowlane bądź odsprzedaży dla celów budowlanych, o czym świadczy doprowadzenie do działek mediów takich jak woda, prąd i gaz.

Tym samym, pomimo, że na dzień uchwalenia planu miejscowego powodowie nie dysponowali decyzjami o warunkach zabudowy, istotnym jest, że ich zachowanie (uzyskanie mediów) wskazywało na chęć realizacji zabudowy działek bądź ich odsprzedaży celem zabudowy.

więcej

Sąd Najwyższy w dniu 9 listopada 2016 roku wydał wyrok w sprawie o sygn. II CSK 118/16 rozstrzygający kwestię odpowiedzialności solidarnej inwestora bezpośredniego za zapłatę wynagrodzenia z umowy zawartej przez podwykonawcę z dalszym podwykonawcą w sytuacji, w której inwestor nie został zawiadomiony o istnieniu zobowiązania ani jego treści.

Zgodnie z obowiązującym do 31 maja 2017 roku art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.) zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponosili solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę.

Na podstawie art. 647¹ § 2 K.c. obowiązującego do 31 maja 2017 roku do zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą była wymagana zgoda inwestora. Zgoda inwestora bezpośredniego mogła być wyrażona w sposób czynny, polegający na wyraźnym lub dorozumianym oświadczeniu woli albo w sposób milczący poprzez niezgłoszenie sprzeciwu lub zastrzeżeń. Warunkiem dla zajścia milczącej zgody było przedstawienie inwestorowi umowy z podwykonawcą lub jej projektu wraz z częścią dokumentacji dotyczącą wykonania robót określonych w umowie lub projekcie.

W omawianej sprawie dalszy podwykonawca domagał się zapłaty wynagrodzenia przez inwestora i to w sytuacji, gdy umowę zawarł z nim podwykonawca, o czym nie zostali zawiadomieni inwestor bezpośredni i generalny wykonawca, a także inwestor zastępczy, który działał w imieniu i na rzecz inwestora bezpośredniego na postawie łączącego ich porozumienia. Jedynie inspektor nadzoru, działający z ramienia inwestora zastępczego, miał wiedzę o przedmiotowej umowie o podwykonawstwo.

więcej