W dniu 12 października 2017 roku Sąd Najwyższy wydał wyrok w sprawie o sygn. akt IV CSK 708/16, w którym rozstrzygnął kwestie wydania (oddania) dzieła i związanego z nim obowiązku odbioru dzieła na gruncie art 643 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.), zgodnie z którym:

„Zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem.”.

W przedmiotowej sprawie powód (przyjmujący zamówienie) wniósł pozew przeciwko zamawiającemu o zasądzenie wynagrodzenia za wykonane dzieło. Sąd Okręgowy powództwo oddalił.

Zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji, łącząca strony umowa o dzieło zawierała klauzulę, zgodnie z którą zamawiający mógł odstąpić od umowy w razie przekroczenia przez przyjmującego zamówienie terminu określonego w umowie. Powód dostarczył zamawiającemu dzieło po upływie wskazanego wyżej terminu, przy czym zamawiający odstąpił od umowy pismem nadanym w urzędzie pocztowym, które dotarło do przyjmującego zamówienie po oddaniu przez niego dzieła.

Sąd I instancji uznał, iż pozwany skutecznie odstąpił od umowy, a klauzulę umowną zawierającą prawo odstąpienia od umowy zakwalifikował jako lex commisoria w rozumieniu art. 492 K.c. o treści:

„Jeżeli uprawnienie do odstąpienia od umowy wzajemnej zostało zastrzeżone na wypadek niewykonania zobowiązania w terminie ściśle określonym, strona uprawniona może w razie zwłoki drugiej strony odstąpić od umowy bez wyznaczenia terminu dodatkowego. To samo dotyczy wypadku, gdy wykonanie zobowiązania przez jedną ze stron po terminie nie miałoby dla drugiej strony znaczenia ze względu na właściwości zobowiązania albo ze względu na zamierzony przez nią cel umowy, wiadomy stronie będącej w zwłoce.”.

więcej

W wyroku z 24 maja 2018 roku o sygn. akt II OSK 1634/16 Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako: NSA) wyjaśnił, że w przypadku, gdy działka ewidencyjna nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, a teren inwestycji można jednoznacznie wyodrębnić i przedstawić na załączniku graficznym do decyzji, to dopuszczalne jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla terenu stanowiącego część tej działki.

W stanie faktycznym omawianej sprawy spółka (dalej jako: wnioskodawca) wystąpiła z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie farmy fotowoltanicznej. Wójt wydał decyzję odmawiającą ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji argumentując, że nie zostały spełnione warunki z art. 61 ust. 1 pkt 1), 4) i 5) Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: u.p.z.p.), m.in. żadna z działek w obrębie inwestycji nie została zabudowana w sposób zapewniający kontynuację funkcji i cech wskaźników zabudowy i zagospodarowania terenu a ponadto, teren samej inwestycji wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntu rolnego na cele nierolnicze, co może nastąpić jedynie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej jako: SKO), które utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W swoim rozstrzygnięciu SKO wskazało, że teren planowanej inwestycji stanowią działki w części sklasyfikowane jako użytek rolny, dla którego konieczna jest zgoda na zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze, a więc nie jest możliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy ze względu na brak spełnienia przesłanek z art. 61 ust. 1 pkt 4) u.p.z.p.

więcej

W tezie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 2018 roku o sygn. akt II OSK 2576/17 wskazano:

„Odmowa uwzględnienia wniosku w sprawie ustalenia warunków zabudowy tylko wtedy może mieć miejsce, gdy uwzględnienie żądania inwestora stoi w sprzeczności z interesem publicznym oraz słusznym interesem osób trzecich.”.

Naczelny Sąd Administracyjny w omawianym wyroku podkreślił, że słuszny interes osób trzecich powinien być rozumiany jako interes prawny, a nie jedynie jako interes faktyczny:

„Wzgląd na interes osób trzecich, który mógłby doprowadzić do wydania inwestorowi decyzji odmownej ma takie znaczenie, że nie może być to interes faktyczny. Aby stanowisko osób trzecich mogło sprzeciwić się skutecznie interesom inwestora muszą one wykazać, że ich prawem chroniony interes może być naruszony w razie zrealizowania inwestycji budowlanej […]”.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż w sprawach inwestycyjno-budowlanych występuje szczególna konieczność stosowania wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. Dotyczy to przede wszystkim interpretacji przepisów prawa materialnego, które mają zastosowanie wprost, jak np. art. 61 Ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: u.p.z.p.) lub też stanowią systemową podstawę dla oceny konkretnej sprawy, jak np. art. 2, 7, 21 i 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego czy art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, 6, 7 i 9 oraz art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.

więcej