Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z 27 lutego 2017 roku w sprawie o sygn. akt II OPS 3/16 badał problematykę wzajemnej relacji § 12 ust. 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej jako: Rozporządzenie).

Powyższe przepisy Rozporządzenia określają między innymi odległości budynku od granicy z sąsiednią działką budowlaną.

Naczelny Sąd Administracyjny badał sytuację, w której w decyzji o warunkach zabudowy dopuszczono możliwość realizacji budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy z działką sąsiednią bezpośrednio przy niej lub 1,5 metra od niej.

więcej

W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (dalej jako: u.k.s.e.) może pobrać od dłużnika:

• opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia (nie niższą niż 1/10 i nie wyższą niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego), a w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego opłata stosunkowa wynosi 8% wartości wyegzekwowanego świadczenia (nie może być niższa niż 1/20 i nie wyższa niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego);
• opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania (nie niższą niż 1/20 i nie wyższą niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego) w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela lub w sytuacji, gdy wierzyciel w ciągu sześciu miesięcy nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania. W razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 1/20 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Ustawodawca w art. 49 ust. 7 u.k.s.e. wprowadził możliwość złożenia przez dłużnika wniosku o obniżenie wysokości wyżej wskazanych opłat (dalej jako: wniosek).

Przepisy u.k.s.e. i Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (dalej jako: u.k.s.c.) nie przewidują pobrania opłaty sądowej od wniosku.

więcej

W wyroku z 24 lipca 2014 roku o sygn. akt II CSK 627/13 Sąd Najwyższy rozstrzygnął sprawę dotyczącą odpowiedzialności członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie art. 293 § 1 Kodeksu spółek handlowych (dalej jako: K.s.h.), zgodnie z którym:

„Członek zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej oraz likwidator odpowiada wobec spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami umowy spółki, chyba że nie ponosi winy.”.

Sąd Najwyższy przyjął, że odpowiedzialność na podstawie art. 293 § 1 K.s.h. powstaje w przypadku zawinionych działań członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością dokonanych z przekroczeniem granic ryzyka gospodarczego, które są sprzeczne z interesem spółki i naruszają ogólny nakaz określony w art. 201 K.s.h. (prowadzenie spraw spółki i reprezentacja spółki).

Tym samym, członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ponosi odpowiedzialność za skutki swoich decyzji gospodarczych.

więcej

Sąd Najwyższy w wyroku z 9 marca 2016 roku o sygn. akt II CSK 411/15 zbadał kwestie dotyczące roszczenia określonego w art. 36 ust. 3 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: u.p.z.p.), zgodnie z którym:
„Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2 (art. 36 ust. 1 i 2 u.p.z.p. – dopisek autora), może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.”.

W omawianym wyroku stwierdzono, że roszczenie z art. 36 ust. 3 u.p.z.p. powstaje tylko na rzecz właściciela lub użytkownika wieczystego, który nie zrealizował roszczeń z art. 36 ust. 1 lub 2 u.p.z.p. i zbywa nieruchomość (prawo użytkowania wieczystego).

Sąd Najwyższy trafnie zwrócił uwagę na niekonsekwencję ustawodawcy, który w art. 36 ust 3 u.p.z.p. posługuje się pojęciem „zbycia” nieruchomości, natomiast w art. 37 ust. 1 u.p.z.p. dotyczącym sposobu określenia wysokości odszkodowania wskazuje na jego ustalenie na dzień „sprzedaży” nieruchomości.

Pomimo tej rozbieżności, Sąd Najwyższy opowiedział się za jednolitym stanowiskiem orzecznictwa, zgodnie z którym pod pojęciem „zbycia” nieruchomości wskazanym w art. 36 ust. 3 u.p.z.p. należy rozumieć czynność prawną odpłatną.

więcej

Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z 20 stycznia 2017 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 836/16 uwzględnił apelację wniesioną przez Klienta Kancelarii J&N od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu, którym oddalono powództwo o zasądzenie odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze względu na przedawnienie roszczenia.

Roszczenie Klienta Kancelarii J&N było oparte o treść art. 36 ust. 3 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: u.p.z.p.), zgodnie z którym: „Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2 (art. 36 ust. 1 i 2 u.p.z.p. – dopisek autora), może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.”.

Sąd Okręgowy w Poznaniu przyjął, że roszczenie o zasądzenie odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedawnia się w terminach określonych w art. 118 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.). Zdaniem Sądu I instancji, roszczenie Klienta Kancelarii J&N było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a tym samym przedawniło się w terminie trzech lat od dnia wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu uwzględniając apelację Klienta Kancelarii J&N nie podzielił rozumowania Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Sąd II instancji podając ustnie zasadnicze powody rozstrzygnięcia stwierdził, że choć do przedawnienia roszczeń z art. 36 ust. 3 u.p.z.p. należy stosować art. 118 K.c., to w sprawie należy przyjąć 10-letni termin przedawnienia, a nie jak uznał Sąd Okręgowy w Poznaniu 3-letni termin tak jak dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

więcej