Po raz kolejny Kancelaria J&N odniosła sukces przed Trybunałem Konstytucyjnym uzyskując korzystne rozstrzygnięcie skargi konstytucyjnej wniesionej w imieniu naszego Klienta.
Piątek, 21 czerwca 2019 r.
Informujemy, że w piątek, 21 czerwca 2019 r., Kancelaria J&N będzie nieczynna.
W sprawach pilnych prosimy o kontakt pod numerem telefonu 61 85 40 110.
Ranking Kancelarii Prawniczych 2019
Z przyjemnością informujemy, że Kancelaria Prawna dr Marek Jarzyński & Kornel Novak została po raz kolejny sklasyfikowana w Rankingu Kancelarii Prawniczych dziennika „Rzeczpospolita”, który został ogłoszony 7 czerwca 2019 roku.
W Rankingu Kancelarii Prawniczych 2019 zajęliśmy 279. miejsce biorąc pod uwagę liczbę adwokatów i radców prawnych (na 318 kancelarii z całej Polski sklasyfikowanych w rankingu).
Wśród kancelarii prawniczych z Wielkopolski zajęliśmy 28 miejsce.
Dziękujemy naszym Klientom za dotychczas okazane zaufanie i współpracę oraz zachęcamy do skorzystania z naszych usług.
Rażąca strata wykonawcy jako przesłanka podwyższenia wynagrodzenia ryczałtowego
Sąd Najwyższy (dalej jako: SN) w wyroku z 8 marca 2018 roku o sygn. akt II CSK 325/17 wskazał, że wynagrodzenie ryczałtowe z umowy o dzieło jest związane z obciążeniem wykonawcy ryzykiem nieprzewidzianego wzrostu rozmiaru prac lub kosztów oraz że ryzyko nieuwzględnienia wszystkich prac wymaganych do zrealizowania przedmiotu zamówienia w całości spoczywa na wykonawcy. SN wyjaśnił także, że pojęcie „rażącej straty”, o którym mowa w art. 632 § 2 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.), odnosi się do straty niweczącej kalkulację poczynioną przez wykonawcę przy uwzględnieniu zwykłego ryzyka kontraktowego. Nie musi to być strata zagrażająca kondycji finansowej wykonawcy albo grożąca mu upadłością. Strata związana jest z konkretnym stosunkiem prawnym oraz uwzględnia kryteria obiektywne i subiektywne odnoszące się do rozmiarów działalności wykonawcy.
W przedmiotowej sprawie pozwany w związku z realizowanym generalnym wykonawstwem inwestycji polegającej na budowie centrum logistycznego złożył powodowi ofertę na wykonanie robót ziemnych i drogowych. W zamian za wykonanie ww. prac pozwany zaproponował powodowi wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 7.400.000,00 zł.
Strony przeprowadziły negocjacje, z których został sporządzony szczegółowy protokół precyzujący przedmiot robót powierzonych powodowi, jak również istotne postanowienia stosunku umownego. Negocjacje doprowadziły do podpisania zlecenia, na podstawie którego powód zobowiązał się do kompletnego wykonania robót ziemnych i drogowych w ramach inwestycji w zamian za kwotę 7.070.000,00 zł netto tytułem wynagrodzenia ryczałtowego.
W toku realizacji umowy została ona trzykrotnie aneksowana z uwagi na poszerzenie przedmiotu robót oraz podwyższenie wynagrodzenia do kwoty 7.400.000,00 zł netto.
Z uwagi na konieczność wykonania robót związanych ze stabilizacją gruntu przy użyciu specjalistycznych maszyn, powód zawarł umowę z podwykonawcą, który zobowiązał się do wykonania prac polegających na rozsypaniu spoiwa i wymieszaniu gruntu zestawem typu Stehr a także zakupił mieszankę gruntową.
Klauzula wyłączająca kary umowne w umowie deweloperskiej jest niedozwolona
Sąd Najwyższy wyrokiem z 10 sierpnia 2017 roku o sygn. akt I CSK 10/17 orzekł, iż klauzula wyłączająca możliwość zastrzeżenia kar umownych zawarta w postanowieniach umowy deweloperskiej jest niedozwolona prawnie.
W omawianej sprawie Sąd Okręgowy uwzględniając powództwo nabywców lokalu uznał za niedozwolone postanowienie wzorca umowy deweloperskiej wyłączające możliwość zastrzeżenia kar umownych o treści „Strony postanawiają nie nakładać wzajemnie kar umownych dla stron udokumentowanej tym aktem umowy deweloperskiej” i zakazał pozwanemu deweloperowi wykorzystywania go w obrocie z konsumentami.
Następnie Sąd Apelacyjny, podzielając ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu I instancji, oddalił apelację pozwanego dewelopera.
Od powyższego wyroku deweloper złożył skargę kasacyjną żądając uznania, iż wyżej wskazane postanowienie nie stanowi niedozwolonego postanowienia umownego.
W skardze kasacyjnej pozwany deweloper zarzucał Sądowi Apelacyjnemu nieprawidłową wykładnię art. 483 Kodeksu cywilnego (dalej jako: K.c.), z której w jego ocenie wynika, iż kara umowna zastrzeżona w umowie deweloperskiej może zabezpieczać jedynie spełnienie świadczenia przez dewelopera. Podnosił przy tym, iż także świadczenia nabywców lokali, takie jak obowiązek stawiennictwa w celu odebrania przedmiotu umowy, podpisania umowy w formie aktu notarialnego, a także przystąpienia do czynności notarialnej, mogą zostać zabezpieczone karą umowną.