Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 9 listopada 2017 roku o sygn. akt II SA/Po 512/17 rozstrzygnął sprawę dotyczącą normy zawartej w art. 61 ust. 1 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2016, poz. 778 wraz z późn. zm.; dalej jako: u.p.z.p.), która określa zasady wydania decyzji o warunkach zabudowy.
Jednym z warunków wydania takiej decyzji jest spełnienie zasady tzw. dobrego sąsiedztwa, tj. aby co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu [vide: art. 61 ust. 1 pkt 1) u.p.z.p.].
Ustalanie wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu następuje w oparciu o Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. 2003, nr 164, poz. 1588), zgodnie z którym właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p.
W badanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stanie faktycznym, inwestorzy wnieśli o wydanie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej przede wszystkim na postawieniu przyczepy kempingowej, budowie wiaty nad przyczepą oraz budynku letniskowego z dobudowaną wiatą, co miało nastąpić w ramach legalizacji samowoli budowlanej.